„Не“ е најважниот и најмоќниот збор во јазикот.

Во денешниот свет на неограничени избори, притисокот да се попушти и да се каже Да е сè поголем, носејќи ни стрес и прекумерни обврски. Позитивното Не никогаш не било толку потребно. Тоа има моќ да го преобрази животот овозможувајќи ни да се заземеме за она што ни е важно – нашите потреби, вредности и приоритети.

Но погрешното Не може да го уништи и она што најмногу ни значи. Затоа е важно да го кажеме на вистински начин. Тајната на ефикасното Не лежи во умешноста да се каже позитивно Не, што е можеби највредната животна вештина што некогаш ќе ја научите.

Оваа незаменлива книга ви дава едноставен метод во три чекори за кажување позитивно Не: да си ги одбраните суштинските интереси цврсто останувајќи на својот став; да се спротивставите на контрааргументите; да стигнете до прифаќање, до вистинското Да што им служи на вашите интереси.

„Моќта на позитивното Не“ нуди практични совети и примери за секоја ситуација. Без разлика дали треба да му кажете Не на некој клиент или колега, на вработениот или на шефот, на детето или партнерот, во оваа книга ќе ја најдете тајната за јасно и ефективно Не, искажано со почит. Сфатено вака, Не е новото Да.

„Лесно е да се каже Не! кога длабоко во вас гори Да!“

Стивен Р. Кови, автор на „7 навики на успешните луѓе“

Во Раскази од минатиот век Виолета Танчева-Златева ја брише границата меѓу умот и заумот, меѓу стварноста и фантазијата, меѓу светот на секојдневието и светот на очудувањето, меѓу сонот и јавето, меѓу класичниот и магичниот реализам. Иако пишувани „во минатиот век“, тие се интуитивна проекција на новиот век, небаре минатото ја посматра иднината со очите на сегашноста, а погледот се менува во дијалогот со себеси, па имаме раскази и со морбиден, но и со меланхоличен призвук, и со рурален, но и со урбан амбиент, и со исповеден, но и со премолчен тон, и со цврсти, конкретни факти, но и со раскошно измислени случки, поставувајќи го егзистенцијално-поетичкото прашање „Колку треба да се премолчи, а сепак да се каже потребното?“ Потеклото, коренот, селската (не)идила, градската сцена, растењето, мајчинството, љубовта, ранливоста на човечкото битие, заборавот, сеќавањето, судбината на жената, животот како пат без станица за одмор – се само дел од темите што авторката ги обработува на автентичен начин, ненаметливо, емпатично и во духот и на старата македонска книжевна класика, но и во дослух со новите наративни пристапи на раскажување. Виолета Танчева-Златева раскажува за хронотопот на срцето кое е секогаш овде и сега. Нејзините раскази од минатиот век се раскази за нас и за нашиот век.

Лидија Димковска

Реката е насекаде – во водата која тече во домовите, во нивните разбранувани тела, во снегулките што лебдат и ѝ се враќаат во течението.

Што значи да се биде и колку сме изградени од она што било? Какви се водните тела? Дали човекот е растреперен бран и вода која е де во прилив де во одлив? Оваа приказна тече по коритото на животот барајќи го неговиот извор и обидувајќи се да ја спречи сушата.

Безимената протагонистка и писателка во сенка од Сиднеј се враќа во родното Куманово, но наместо во градот од спомените доаѓа во сиво место задушено во смог, ѓубре и закопани соништа. Како носителка на богатата македонска традиција, баба ѝ ѝ открива дека во Куманово некогаш постоела речна плажа. И така главната хероина се впушта кон откривање на личните приказни и легендите, кон сувото речно корито, заедно со другарите од детството – дивиот таксист Гаврил и Јасна, фотографка која ги следи трагите на црниците. Барајќи го изворот на водата, тие несвесно си го бараат својот извор.

И како што „Сè што користиме ни е позајмено, а наше е да го чуваме“, така вистината во оваа книга е позајмена. Ваше е да ја чувате книгава на полиците, а вистината за себе – во себе.