Во Копилето од Истанбул, Елиф Шафак, една од најистакнатите современи турски писателки, го отсликува турбулентното минато на својата земја во јасна и сликовита приказна што се одвива во Турција и во Америка.
Централното место го има „копилето“ од насловот, Асја, деветнаесетгодишна девојка што ги обожава Џони Кеш и француските егзистенцијалисти, и четирите сестри во фамилијата Казанџи што живеат под ист покрив во Истанбул: Зелиха, мајката на Асја, бунтовната и своеглава најмала сестра што држи салон за тетовирање; Бану, која неодамна ја открила „гатачката“ во себе; Џеврие, вдовица и наставничка по национална историја; и Фериде, хипохондрик опседната со неизбежни катастрофи; нивната строга мајка, и нивната баба што тоне во заборавот на Алцхајмеровата болест.
Нивниот единствен отуѓен брат живее во Аризона со жена си и нејзината ќерка Армануш, Ерменка по татко. Армануш тајно лета во Истанбул во потрага по сопствениот идентитет и остатоците на тешкото семејно минато, и бргу се спријателува со Асја. Со доза на мистицизам, се расветлува долго чуваната тајна што ги поврзува овие две фамилии уште во далечната 1915 година.
Полна со живописни незаборавни ликови, Копилето од Истанбул е храбра, моќна приказна што ја вивна Шафак на врвот на светската книжевна сцена.

Од далеку ли доаѓате?, ме прашува.
– Не од блиску, од многу блиску.
Сомничаво ја ниша главата. Со авион не се доаѓа од близу, сака да каже, ама премолчува.
– Долго ли бевте на пат?
– Не бев на пат.
– Туку… – Бев дома.
– А сега, кај одите?
– Дома.
– Ништо не разбирам, вели подналутено и гласно ја пушта музиката.

Спакувај се и замини! Каде? Што е можно подалеку. Зошто? За да дознаеш. Што? Не прашувај. Одважи се и тргни! Можеш ли!? Ако може жената од Последниот чај можеш и ти. Препушти ѝ се да те одведе до Тара, Елена, Савита, Џиду, Тарун, Самир… до самиот тебе. Последниот чај ги отвора нашите сопствени приказни. Нè охрабрува да се соочиме со нив и да ги прифатиме такви какви што се, убави или грди, сеедно.

Ова е роман во кој понекогаш и една единствена реченица е голема приказна врз која се останува долго време. Толку долго колку што е потребно таа да се спои со личната приказна на оној што ја чита. Сочувствителен. Љубовен. Нежен, а цврст. Меко што зборува за груби болки и вистини, покажувајќи како се исцелуваат и претвораат во спокојство.